چشمهایم را می بندم

چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی! چه فریبنده ! آغوشم برایت باز شد !چه ابلهانه! با تو خوش بودم !چه کودکانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یک کلمه مرا ترک کردی ! چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد! چه بیرحمانه! من سوختم

خیلی سخته که عزیزترین کس زندگیت ازت بخواد فراموشش کنی...

خیلی سخته که سالگرد اشنایی با عشقت رو بدون حضور خودش جشن بگیری...

خیلی سخته که روز تولدت همه بهت تبریک بگن جز اونی که فکر می کنی به خاطرش زنده ای...

خیلی سخته که غرورت رو به خاطر یک نفر از دست بدی بعد بفهمی که دوست نداره....

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ،

 همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ،

 شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید ،

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید ،

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم ،

 ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ،

 من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام ،

 بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب ،

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ ،

 همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن ،

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب آیینه عشق گذران است ،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت با دگران است ،

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم حذر از عشق ؟

ندانم ،

 سفر از پیش تو ؟

 هرگز نتوانم

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ،

 چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم ،

بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ،

 حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم ،

 اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت ،

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید ،

 یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم ،

نگسستم نرمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم ،

 نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ،

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

سربسته ماند بغض گره خورده در دلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد ، کس به داغ ِ دل ، باغ ِ دل نداد

ای وای ، های های عزا در گلو شکست

آن روزهای خوب که دیدیم ، خواب بود

خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

« بادا » مباد گشت و « مبادا » به باد رفت

« آیا » ز یاد رفت و « چرا » در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند

نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم

بغضم امان نداد و خدا . . . در گلو شکست 

ای سراپا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت همه جا من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان

تو بیا تو بمان با من تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب

من فدای تو جای همه گلها تو بخند.

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی است

            اخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!